‘Soms denken mensen dat ze me door hebben’

 

Zijn hobby is het verrichten van schijnbaar wonderbaarlijke kunstjes. De ene vindt het leuk, een ander raakt geïrriteerd en weer een ander denkt te maken te hebben niet iemand met bovennatuurlijke gaven.

 

Voor goochelaar Frans Berkhout zijn de reacties van het publiek net zo amusant als zijn trucs voor de toeschouwers. De 54-jarige Beverwijker is al sinds zijn vijftiende druk doende met deze ‘magische’ hobby.

In het goochelen heb je veel verschillende onderdelen. Mijn favoriete is het close-up goochelen”, zegt Berkhout. Dat wil zeggen dat hij zijn trucs direct voor de ogen van de toeschouwers verricht. Vaak op enkele centimeters afstand. Des te groter natuurlijk de verbazing van het publiek als het aantal ogen op een dobbelsteen steeds verandert of als een munt door een deksel in een potje valt.

De interesse van Berkhout voor het goochelen werd in zijn jeugd gewekt door een pak havermout. Daarin vond hij een boekje met enkele kaarttrucs. De Beverwijker kreeg ze snel onder de knie en aangezien hij lid was van een accordeon vereniging mocht hij tijdens een van de uitvoeringen een demonstratie geven. Tijdens zijn eerste optredens werd hij geassisteerd door zijn zusjes. ”Volgens mij hebben ze daar nog steeds slechte herinneringen aan”, lacht de Beverwijker. ,”Mijn trucs waren toen nog erg primitief”. Ik had een tafel met een gat erin, een hoge hoed, waar ook een gat in zat en een konijn. Mijn zusje moest onder de tafel kruipen en het konijn doorgeven. Ik toverde hem als het ware uit mijn hoed, Het beestje was nogal zenuwachtig en liet alles op mijn zus vallen.”

Dieren te voorschijn toveren of laten verdwijnen, doet Berkhout allang niet meer. "Je moet ze goed verzorgen en dat is een grote verantwoordelijkheid. Bovendien stellen sommige mensen goochelen met dieren niet op prijs. Ik doe liever trucs met kaarten, munten en ringen. Op zichzelf hoef je geen speciale gaven te hebben om te leren goochelen. Veel oefenen is voldoende. Lenige vingers zijn natuurlijk een voordeel. Ik heb vele uren met gewichten aan mijn vingers getraind.”

Berkhout was jarenlang actief lid van een goochelclub. Ik was elke dag met mijn hobby bezig tot ik opeens bedacht dat het leven niet alleen uit goochelen bestond. Veel van mijn collega’s zijn beroeps geworden, maar die drang had ik helemaal niet. Ik was bang dat ik mijn hobby niet meer leuk vind als ik er mijn beroep van maak. Ik werk nu als systeembeheerder van computers. Op het eerste gezicht heeft het niets met elkaar te maken, maar om een computer aan de gang te krijgen moet je soms ook goochelen”, lacht de Beverwijker.

"Ik ben nog altijd zenuwachtig voor een voorstelling. Het maakt niet uit of ik voor paters in België, voor bejaarden of voor kinderen optreed’, zegt Berkhout, hij geeft zo’n tien voorstellingen per jaar, vaak voor kinderen of in een buurthuis.

Maar waar hij ook naartoe gaat, Berkhout heeft munten of dobbelstenen op zak. Zijn repertoire bestaat uit een paar honderd trucs. "De toeschouwers komen er nooit achter hoe ik iets doe. Soms denken mensen dat ze me doorhebben maar ze weten het nooit zeker.”

 

Uit Dagblad Kennemerland 03-08-1996